Een amateurspeler op Woudestein
Nick Hengelman
Afgelopen zaterdag was ik voor het eerst in lange tijd weer eens in een voetbalstadion. In dat van Excelsior welteverstaan. Twee uurtjes in de wagen heen, 90 minuutjes proberen niet weg te dommelen, en dan weer twee uurtjes terug. Maar goed, belofte maakt schuld, dus we zijn er geweest. Hoewel de wedstrijd niet om te gluren was, had ik me voor de wedstrijd voorgenomen om eens niet af te dwalen als de wedstrijd niet interessant zou zijn. Dus met volle focus probeerden we het, en met pijn en moeite lukte het bij momenten. Maar hoe mijn brein soms werkt is merkwaardig, want ik vang altijd frappante dingen op. Of het moet komen door de 22 spelers op het veld die er totaal niks van bakken, dat ik mijn focus naar de arbitrage verleg. Maar wat ik nooit zal begrijpen, is die verre afstand tussen de KNVB en de voetballers. Rond de 23e minuut rolt er een bal naar de grensrechter. De keeper van Excelsior loopt richting de grens om de bal te halen. Maar wat doet de beste man? Hij schiet de bal naar de ballenjongen. Want oh jee, ik zal de bal maar terugspelen naar de keeper. Die afstand tot het voetbalspel zal ik nooit begrijpen. Dat zal er dan misschien ook wel mee te maken hebben dat ik de gegeven rode kaart over 20 jaar nog steeds niet zal begrijpen. Net zo min als dat ik niet kan begrijpen waarom er zo weinig spelers over Ricky van Wolfswinkel heen gaan, want dit aantal was volgens mij op één hand te tellen. Of dat moet ik gemist hebben op de momenten dat ik indommelde. Want volgens mij kan FC Twente, met diepgaande spelers en een bal erachter, met deze simpele aanpassing het geloof en vertrouwen in een wedstrijd al doen kantelen. Spelen op het middenveld en wachten op een corner geeft de burger nog geen moed. En wat dan wél weer fraai was, is dat de enige amateurspeler die er op de Woudestein rondliep, de wedstrijd besliste. Alsof het zo moest zijn!
